اینترنت ماهواره‌ای استارلینک قرار هست به کمک ۴۲ هزار ماهواره، در اختیار تمامی شهروندان کره زمین قرار بگیره. اینترنتی که شرکت استارلینک در اختیار مشترکین قرار میده، سرعتی بین ۵۰ تا ۱۵۰ مگابیت بر ثانیه داره. و با تاخیری در حدود ۲۰ الی ۴۰ میلی‌ثانیه به کاربر نهایی میرسه. برای این منظور کاربر باید تجهیزات اختصاصی اینترنت ماهواره‌ای را خریداری و هزینه اشتراک ماهیانه‌اش رو نیز پرداخت کنه.
بر اساس اطلاعاتی که در سایت این کمپانی قرار گرفته، هزینه خریداری تجهیزات رقمی معادل ۵۰۰ دلار هست. این تجهیزات شامل دیش، سه‌پایه، روتر وای‌فای و یک آداپتور برق هستش. همچنین هزینه اشتراک اینترنت ماهیانه نیز برابر ۱۰۰ دلار هست که هیچ محدودیت حجمی برای آن در نظر گرفته نشده. این نکته را هم باید در نظر گرفت که به دلیل تعداد کم ماهواره‌های استارلینک، فعلا ۶ کشور و مجموعا حدود ۱۰ هزار کاربر تحت پوشش Starlink که در فاز بتا هست قرار می‌گیرن.
کاربرانی که در کشورهای آمریکا، انگلستان، آلمان، کانادا، استرالیا و نیوزیلند قرار دارن، با ثبت‌نام در وب‌سایت رسمی استارلینک، شانس ورود به فاز بتای این پروژه را دریافت میکنن. حالا سوال اصلی اینه که:
استارلینک کی به ایران میرسد؟
از لحاظ تئوری می‌توان اینترنت ماهواره‌ای را در هرکجای دنیا استفاده کرد و تنها لازمه‌ی آن داشتن یک آنتن است. ولی اسپیس ایکس خیلی واضح بارها اعلام کرده که قصد ارائه‌ی اینترنت ماهواره‌ای استارلینک بدون اجازه‌ی دولت‌ها رو نداره. گویین شاتول رئیس و مدیر ارشد عملیاتی اسپیس ایکس پیش از این گفته بود که شرکتش قصد شکستن قوانین کشورها را نداره. به همین دلیل این شرکت از همین حالا کشور به کشور و دولت به دولت برای ارائه خدمات اینترنت ماهواره‌ای در حال مذاکره است.
البته حتی اگر اسپیس ایکس در مذاکره با مسئولان ایرانی موفق به کسب اجازه‌ی سرویس‌دهی در ایران بشه، بسیار بعیده که به‌دلیل تحریم‌های آمریکا بتونه «به‌صورت رسمی» سرویس اینترنت ماهواره‌ای استارلینک را در ایران ارائه بده.
آنتن‌های استارلینک بنا به ماهیت‌شان باید از موقعیت دقیق جغرافیایی خود مطلع باشن. تا بتونن با تنظیم خودکار زاویه‌ی دیش (تنها هنگام راه‌اندازی اولیه) در بهترین وضعیت برای ارتباط با ماهواره قرار بگیرن. این یعنی اسپیس ایکس «اگر بخواد» می‌تونه از موقعیت هر آنتن استارلینک باخبر باشه. و آنتن‌هایی که در کشورهای غیرمجاز هستن رو از کار بندازه. حتی اگه این کار هم ممکن نبود، اسپیس ایکس می‌تونه ماهواره‌های خودش رو طوری تنظیم کنه که هنگام عبور از بعضی کشورها سیگنالی ارسال نکنن. مخصوصاً اینکه کشورهایی مثل روسیه، چین و هند قابلیت منهدم کردن ماهواره در مدار را دارن. و اسپیس ایکس هم علاقه‌ای به ایجاد تنش با این کشورها نداره.
محتمل‌ترین سناریو برای ورود اینترنت ماهواره‌ای استارلینک به ایران چیه؟
محتمل‌ترین سناریو برای ارائه سرویس در کشورهایی که بالا اشاره شد، فروش پهنای باند به ISP-های اون کشورهاست. تا اون‌ها پس از اعمال‌کردن قوانین و محدودیت‌های کشورشون، اینترنت ماهواره‌ای استارلینک رو از طریق روش‌های متداول مثل اینترنت موبایل، DSL یا فیبر نوری به کاربر برسونن. این یعنی Starlink برای این کشورها نقش ستون فقرات یا Back Bone اینترنت را بازی می‌کنه. چیزی شبیه کابل‌های اینترنت زیر اقیانوس. در چنین حالتی، اسپیس ایکس می‌تونه در عین درآمدزایی و فراهم‌کردن غیر مستقیم اینترنت، از ایجاد تنش با چنین کشورهایی جلوگیری کنه.
یک نکته دیگه‌ای که این جا حائز اهمیت هست، انحصاری بودن اینترنت هستش. بر اساس اصل ۴۴ قانون اساسی، اینترنت بین‌الملل در انحصار شرکت ارتباطات زیرساخت هست. که خود اون زیر مجموعه وزارت ارتباطات قرار می‌گیره. در نتیجه حتی اگر اینترنت بین‌المللی ولو ماهواره‌ای پاش به ایران باز بشه. نهایتا تا لب مرز و گیت‌وی شبکه مادر میاد و بعد از اون به تقسیم به آی‌اس‌پی‌ها، در قالب اینترنت پایش شده فعلی به دست کاربران میرسه. در نتیجه مشخص نیست که این اینترنت چه تفاوتی با اینترنت فعلی می‌تونه داشته باشه.
تنها راه دریافت فعلی اینترنت ماهواره‌ای استارلینک این هست که به نحوی تجهیزات آن با ثبت‌نام در سایت رسمی استارلینک که از ایران «فعلا» پشتیبانی نمی‌کنه، به دست کاربران ایرانی برسه.
منبع: آداک
با توجه به طرح صیانتی که مطرح شد و همچنین خصومتی که دو کشور با هم دارند
خیلی بعید به نظر میرسه که دولت ایران اجازه استفاده از آسمونش رو مخصوصا برای شرکتی با تبعیت امریکا صادر بکنه
و حتی میشه گفت شاید حاضر به مذاکره هم نشه .